فرآیند جذب اتمی

فرآیند جذب اتمی

کمیت مدنظر در اندازه گیری جذب اتمی، مقدار نور جذب شده در طول موج رزونانس اتمهایی است که در معرض نور خاصی قرار گرفته اند. همانطور که تعداد اتمها در مسیر نور عبوری افزایش می یابد، مقدار نور جذب شده که به روشی پیش بینی شده ای قابل اندازه گیری است، افزایش می یابد. با اندازه گیری مقدار نور جذب شده، تعیین کمی آنالیت امکان پذیر است. استفاده از منبع نور بخصوص و انتخاب طول موج صحیح، اجازه تعیین کمیت ویژه ای از یک عنصر مشخص در حضور بقیه عناصر را فراهم می کند. با تامین انرژی گرمایی لازم برای تفکیک عناصر شیمیایی نمونه به اتمهای آزاد آن، ابر اتمی مورد نیاز برای اندازه گیری جذب اتمی تشکیل می شود. در شرایط مناسب شعله، بیشتر اتمها در حالت پایه خواهند ماند و قادر خواهند بود طول موج منبع نور را جذب کنند. به علت سهولت بکارگیری،  سرعت و دقت بالای این روش، روش جذب اتمی به یکی از روشهای محبوب برای تعیین مقدار فلزات تبدیل شده است. سومین تکنیک در جذب اتمی، فلورسانس اتمی است. این روش هم جنبه های جذب و هم نشر اتمی را دربر می گیرد. شبیه جذب اتمی، اتمهایی که در حالت پایه در شعله بوجود می آیند، با متمرکز کردن یک پرتو نور برانگیخته می شوند. به جای اندازه گیری مقدار نور جذب شده در این فرایند، نشر حاصله از واپاشی اتمهای برانگیخته توسط منبع نور اندازه گیری می شود. با افزایش غلظت اتم ها، شدت این فلورسانس نیز افزایش می یابد و یک پایه برای تعیین کمی یک عنصر خاص نمونه فراهم می کند. 

Schematics of basic components of analytical techniques based on atomic optical spectrometry (a) Atomic absorption spectrometry; (b) atomic fluorescence spectrometry; (c) atomic emission  spectrometry. 
جذب اتمی بیشترین مورد استفاده از بین این سه تکنیک را داراست و معمولاً چندین مزیت بر دو روش نشر و فلورسانس اتمی فراهم می کند. مزیت بخصوص آن می تواند همراهی این فرآیند یا با نشر و یا با فلورسانس اتمی در یک شرایط تجزیه ای خاصی باشد.